บทที่ 5 ถึงแทนเจียร์และกรานาดา

บทที่ 5

ถึงแทนเจียร์และกรานาดา

            ‘ถ้าอย่างนั้น เมืองเหล่านั้นมีปัญหาอะไรล่ะ เมื่อลุงกลับไปเยือนอีกครั้ง’ ผมถามลุงของผมเมื่อผมมาถึงในวันถัดมา

            ‘เรามาคุยกันเรื่องการเดินทางครั้งของลุงที่จีนกันเถอะ’ ลุงตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

            ในเส้นทางกลับจากจีนนั้น ลุงได้แวะที่เกาะสุมาตราอีกครั้งหนึ่ง ต่อจากนั้นลุงก็ได้ขึ้นเรือลำใหญ่ และล่องเรือไปที่อินเดียอยู่เป็นเวลาสี่สิบวัน เมื่อพวกเราได้มาถึงที่นั่น ลุงคิดว่าจะไปเยี่ยมท่านสุลต่านแต่ลุงก็กลัว บางทีท่านอาจจะจำเรื่องเครื่องบรรณาการที่จะมอบให้ผู้ครองเมืองจีนได้ และตอนนั้นลุงสูญเสียมันทั้งหมด!

            จากอินเดีย ลุงก็ได้แล่นเรือไปยังชายฝั่งของของอาระเบีย ต่อจากนั้นลุงได้ท่องเที่ยวตรงไปยังเมืองเปอร์เซียและแบกแดด ลุงได้เดินทางข้ามทะเล และในที่สุด ลุงได้มาถึงเมืองหนึ่งในดามัสกัส มันผ่านมานานเป็นยี่สิบปีแล้วจากที่ได้ไปเยือนครั้งสุดท้าย แต่ลุงยังจำมันได้ดี!

            ในดามัสกัส ลุงได้ยินบางสิ่งบางอย่างที่น่าสนใจมากทีเดียว ครูผู้มาจากเมืองแทนเจียร์ตอนนี้ได้อาศัยและทำงานที่เมืองนี้ ลุงตื่นเต้นที่จะได้พบท่านผู้นั้น และลุงก็ได้ถามเขาถึงข่าวคราวที่บ้านของลุงทันที พ่อของลุงเสียชีวิตแล้วแต่แม่ของลุงยังมีชีวิตอยู่ เขาบอกลุงแค่นี้ ลุงรู้สึกแย่มากเกี่ยวกับเรื่องของพ่อ และทันใดนั้น หลังจากเวลายี่สิบสี่ปีผ่านไปอย่างยาวนาน ลุงเริ่มคิดได้ว่าน่าจะกลับบ้านไปหาแม่ของลุง

            ลุงได้เดินทางไปยังเมืองอัลเลปโป แต่ลุงได้ยินข่าวร้ายบางอย่างจากที่นี่ เกิดโรคระบาดขึ้นไม่ไกลจากที่นี่ ผู้คนมากมายล้มป่วยด้วยโรคระบาดนี้ อย่างแรกลุงเดินได้เดินทางมาอย่างเร่งรีบจากเมืองนี้ไปยังเมืองในซีเรีย ลุงต้องการที่จะพักที่ห่างจากโรคระบาดหลานเห็นหรือยัง แต่หลังจากช่วงนั้นเมื่อพวกเราได้มาถึงสถานที่ใหม่ โรคระบาดก็ได้แพร่กระจายที่นี่ก่อนหน้านั้นแล้ว

            ดังนั้นลุงจึงกลับมาที่ดามัสกัส ลุงได้เรียนรู้สิ่งที่เลวที่สุดจากที่นี่ ช่วงเวลานั้นผู้คนมากมายทั้งชาย ผู้หญิงและเด็กต่างพากันล้มตายทุกวันด้วยโรคระบาด ทุกคนออกมาบนถนนด้วยพระคัมภีร์ของพวกเขาและอฐิษฐานให้ครอบครัวของพวกเขา แต่ไม่มีใครสามารถหยุดโรคระบาดนี้ได้

            จากข่าวโรคระบาดทำให้ลุงคิดถึงแม่ของลุงอีกครั้ง แม่จะป่วยด้วยหรือเปล่า อาจเป็นไปได้ ดังนั้นลุงจึงได้เดินทางไปแสวงบุญอีกครั้งหนึ่ง ต่อจากนั้นลุงเริ่มตรงไปไคโรเพื่อกลับบ้าน แน่นอนลุงรู้ว่ามันเป็นเมืองที่มหัศจรรย์เมื่อปีก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้มันได้แตกต่างจากเดิมไปมาก ทุกวันนี้โรคระบาดได้คร่าชีวิตผู้คนในเมืองนี้ไปมากกว่าสองพันหนึ่งร้อยคน

            ลุงของผมหยุดเล่าและมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง

            ‘แล้วลุงไม่ป่วยหรือครับ’ ผมถาม

            ‘เปล่า ลุงไม่ได้ป่วย’ เขาพูดเอื่อยๆ ‘ลุงคงต้องขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าสำหรับสิ่งนี้’

            ลุงได้ออกมาจากไคโร ท่องเที่ยวไปยังเมืองตูนิส และต่อจากนั้นลุงก็ได้ขึ้นเรือไปยังเกาะแห่งซาร์ดิเนีย พวกเราพักที่นั่นได้ไม่นาน ที่บนเกาะนั่นมีเหล่าโจรที่ต้องการปะทะและฆ่าพวกเรา ดังนั้นพวกเราจึงออกจากเมืองนี้อย่างเร่งรีบ

            หลังจากเมืองซาร์ดิเนียแล้ว ลุงได้ล่องเรือไปยังแอฟริกาเหนือและจากนั้นจึงท่องเที่ยวไปยังเมืองแทนเจียร์ด้วยลา แต่ก่อนที่จะถึงบ้านลุงไม่นานนัก ลุงก็ได้รับข่าวร้ายเกี่ยวกับแม่ของลุง ท่านได้จากไปแล้ว คนในเมืองทาซาบอกกับลุง ลุงเสียใจมากที่ได้ยินอย่างนั้น

            ในที่สุด ลุงก็ได้มายังเมืองที่สำคัญที่สุดของที่นี่คือ เมืองเฟซ และลุงได้พบกับผู้ครองเมืองของที่นั่นคือท่านสุลต่าน อาบู อินาน สำหรับลุงแล้ว ท่านเป็นสุลต่านที่มหัศจรรย์ที่สุดในโลก บ่อยครั้งอาห์เหม็ด สิ่งอยู่ที่นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุด

            หลังจากนั้นลุงก็ได้กลับไปยังเมืองแทนเจียร์เพื่อเยี่ยมแม่ของลุงที่สุสาน ตอนนั้นลุงป่วยอยู่นานถึงสามเดือน แต่กระนั้นลุงก็ได้ยินสหายของลุงคุยกันเรื่องปัญหาในอาณาจักรแห่งกรานาดา อัล อันดาลัส ‘กษัตริย์ อัลฟอนโซ่ ต้องการจะต่อสู้หับน้องชายที่ปราสาท’ พวกเขาพูด ‘พวกเราต้องไปช่วยเขา’

            หลังจากนั้นไม่นานนัก พวกเราได้ล่องเรือไปยังอาณาจักรกรานาดา แต่กษัตริย์อัลฟอนโซ่ได้สิ้นพระชนม์ด้วยโรคระบาดก่อนที่พวกเขาจะมาถึง พวกเราไม่จำเป็นจะต้องต่อสู้อีกต่อไป ดังนั้นลุงจึงพักผ่อนและไปเยือนสถานที่น่าสนใจทั้งหมดในประเทศนี้

            ตอนนี้ลุงต้องเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเวลาที่นั่น วันหนึ่ง ลุงอยู่ชายฝั่งบนเส้นทางไปมะละกา เมื่อลุงพบกับเหล่าทหารที่อยู่บนหลังม้า พวกเขาได้ชวนให้เดินทางไปกับพวกเขา เนื่องจากเส้นทางไปมะละกาเป็นทางที่อันตราย ที่นั่นมีเรือของศัตรูอยู่ใกล้ชายฝั่ง ลุงอยากจะไปกับพวกเขา แต่ในที่สุดลุงค่อยพักทีหลังและเดินทางท่องเที่ยวกับเพื่อน

            ต่อมาบนเส้นทางมะละกา พวกเราได้พบซากของม้าบนเส้นทางนี้ หนึ่งในนั้นเป็นม้าของทหาร และไม่นานลุงได้เรียนรู้จากเรื่องนี้ว่า ทหารเหล่านั้นเป็นทหารมือใหม่ที่เพิ่งเคยได้รับมือกับอันตราย ศัตรู และกะลาสีเรือ แต่ลุงสบาย ลุงคงต้องขอบคุณพระเจ้าสำหรับสิ่งเหล่านั้นแล้วลุงก็อฐิษฐานเพื่อพี่น้องพวกเรา

            ต่อจากนั้น ลุงได้เดินทางไปยังเมืองที่มีชื่อเสียงแห่งกรานาดา เป็นอีกหนึ่งเมืองที่มีสวนสวยงาม ที่นั่นลุงได้พบกับนักเขียนกลุ่มหนึ่ง พวกเขาสนใจเรื่องราวการเดินทางของลุงและเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งนามว่า อิบนู จูซายย์  ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ และเริ่มบันทึกการเดินทางอันยาวนาน ลุงไม่รู้ว่ามันเป็นเวลานานแค่ไหนแล้ว แต่อิบนู จูซายย์ ได้เป็นเพื่อนคนสำคัญของลุงในภายหลัง

            หลังจากนั้นไม่นานนัก พวกเราก็ออกจากอาณาจักรแห่งกรานาดาและล่องเรือกลับไปยังโมรอคโค

            ‘ในตอนนั้นลุงได้พักอาศัยที่บ้านในประเทศของพวกเรา ใช่หรือเปล่าครับลุง’ ผมพูด

            ‘อืม… เปล่า’ เขายิ้ม ‘ลุงไม่ได้อยู่ที่นั่น ยังมีอีกหนึ่งดินแดนที่ลุงได้ไปเยือน เป็นสถานที่มีทะเลทรายร้อนระอุและงูพิษ ค่อยกลับมาฟังต่อพรุ่งนี้เช้านะอาห์เหม็ด’